ไฟแรงสุด! ธวเดช ภาจิตรภิรมย์ หัวหน้าพรรคแนวทางใหม่ ถึงเวลาแล้วที่ภาคใต้ต้องเจริญรุ่งเรือง

เอ็ม-ธวเดช ภาจิตรภิรมย์ กล่าวว่า [ถึงเวลาคนใต้ต้องมีทางเลือกใหม่ที่มากกว่าแค่ถอนระบอบเสาไฟฟ้า]

‘ไม่รบนายไม่หายจน’

คนใต้เราคุ้นชินกับคำนี้ดี นี่คือถ้อยคำแห่งความภาคภูมิใจในวิถีนักสู้จากดินแดนไกลปืนเที่ยงในอดีต เพราะนอกจากคนของหลวงที่ส่งมาจะไม่ใส่ใจใยดีประชาชนในพื้นที่แล้วกลับยังจะใช้อำนาจบาทใหญ่ขูดรีดรังแกเอาเสียอีก

แต่หัวใจคนใต้เราพอเจอแบบนี้มันก็ไม่มีใครยอมใครล่ะครับ จะเป็นเจ้านายหรือมีอาวุธถ้าจะมาทำหรอยใส่มันก็ต้องเจอกันสักตั้ง สุดท้ายเมื่อคุมยากเข้าก็เลยเริ่มดึงมาเป็นพวกให้ตำแหน่งให้ควบคุมดูแลกันเองบ้างว่ากันไป ต่อมาพอเหตุบ้านการเมืองเริ่มคลี่คลาย ก็ถูกดึงไปเป็นฐานทางการเมืองโดยเฉพาะพรรคเก่าแก่พรรคหนึ่ง ไปสร้างฐานผ่านความเหนียวแน่นในวิถีพวกพ้องขึ้นมาจนได้เสียงมากเข้าก็พอต่อรองตำแหน่งรัฐมนตรีกับเขาได้บ้าง โดยเฉพาะยุคป๋าที่เป็นคนใต้เหมือนกัน โครงการพัฒนาจึงเริ่มเข้าพื้นที่พร้อมๆกับเศรษฐกิจปักษ์ใต้ที่พอลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้บ้าง

แต่พอเวลานานวันผ่านไป ไอ้ระบบพวกพ้องอุปถัมป์นี้ก็เริ่มออกฤทธิ์ เพราะยิ่งกลายเป็นช่องทางต่อรองตำแหน่งและกอบโกยเข้ากระเป๋าตัวเองหรือแบ่งปันกันเฉพาะในเครือข่าย สร้างอิทธิพลครอบคลุมไปตามพื้นที่ จนทำภาคใต้ให้เป็นดินแดนสนธยาที่ถูกปล่อยปละต้องใช้ชีวิตกันประหนึ่งยังอยู่ในยุคคาวบอยย่านเท็กซัส มีเสียงกับกลิ่นควันปืนโขมงแบบต้องมีเป็นข่าวทุกวัน พวกเขาปล่อยให้คนใต้อยู่กันแบบนี้มานานจนหมดสภาพ จากภูมิภาคที่เคยรุดหน้าทางเศรษฐกิจก็กลายเป็นเมืองที่หยุดนิ่งสำหรับชาวบ้านนานเป็นสิบๆปี งบประมาณที่เหมือนลงมา แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ถึงมือพี่น้องประชาชน ที่รวยเอารวยเอาก็มีแต่นักการเมืองกับนายทุนขยันมากอบโกยเอากับฐานทรัพยากรที่สมบูรณ์พร้อมในแทบทุกด้าน

ถึงตอนนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าคนใต้เองจะรู้ตัวแล้วหรือยังว่าเขากำลังเอาความรักพวกพ้องแบบโหมวเราไปทำหากินในหมู่พวกเขาไม่กี่คนแล้วทิ้งแค่คำเท่ๆไว้ให้ภูมิใจ อย่างนายกฯคนใต้บ้าง รัฐมนตรีคนใต้บ้าง ซึ่งมันก็เท่านั้น เพราะสุดท้ายคนใต้กลายเป็นแต่ลูกจ้างตามสวนยาง สวนปาล์ม หรือรีสอร์ทโรงแรมที่พวกเขานั่นแหล่ะเป็นเจ้าของ แต่โอกาสที่พวกเราจะขยับขึ้นไปเป็นเจ้าของเองบ้างนั้นแทบไม่มี ส่วนลูกหลานก็กลายเป็นนักเลงน้ำท่อมกันไปหมด พอวิจารณ์มากๆแบบนี้ ผมเองก็กลัวคนเฒ่าคนแก่จะหาว่า ‘เอิด’ หล่าว แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ จึงต้องพูดกันตรงๆเพราะอยากให้รีบๆตื่นแล้วเห็นดูเด็กรุ่นหลังให้เขาได้มองเห็นอนาคตบ้าง

ล่าสุด ผมเริ่มเห็นปรากฏการณ์แปลก ๆเหมือนกัน นั่นคือการถอนเสาไฟฟ้าในรอบหลายสิบปี ปรากฏการณ์นี้เริ่มมาตั้งแต่การเลือกตั้งครั้งก่อนจนมาถึงการเลือกตั้งซ่อมจังหวัดนครศรีธรรมราชเมื่อไม่กี่วันก่อน

มองตอนแรกก็เหมือนจะดีว่าคนใต้เราอยากพอแล้วกับระบบแบบนี้ แต่ดูไปดูมา ลึกๆแล้วก็เป็นแค่การย้ายฝั่งของระบอบอุปถัมภ์เดิมไปสู่ระบอบอุปถัมภ์ใหม่ในอีกค่ายหนึ่งเท่านั้น

เพราะพอมองไปที่ใบหน้าเจ้าของเบื้องหลังชัยชนะคนที่ไปไหว้พี่หลวงไข่มานั้น บอกได้เลยว่านี่ก็คือการเปลี่ยนจากนายหัวเป็นนายห้างใหญ่สไตล์ผู้มากบารมีจากทางเหนือและในรัฐบาลเวลานี้ จึงน่าจะใจป้ำแบบมีทั้งงบประมาณและอำนาจรัฐหนุนหลังเต็มที่ เรียกได้ว่าสวามิภักดิ์แล้วก็คงเปรม แต่ก็ไม่รู้ว่าคนอย่างไอ้เท่ง ไอ้หลำ ไอ้หนูนุ้ย จะได้อะไรกับเขาบ้าง

หากการถอนเสาไฟฟ้าของคนใต้เป็นแค่การย้ายค่ายในระบอบอุปถัมป์แบบเดิม อนาคตของภาคใต้ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนอกจากเปลี่ยนกลุ่มรับผลประโยชน์ ดังนั้น ผมคิดว่าแค่การถอนเสาไฟฟ้าสำหรับคนใต้คงไม่พอ แต่จะต้องมองให้ยาวขึ้น เพื่อหาทางเลือกใหม่และแนวทางใหม่ให้ได้ ซึ่งหากมีโอกาสเลือกตั้งครั้งต่อไป ก็อยากชวนให้ใช้โอกาสนี้ในการเปลี่ยนปักษ์ใต้บ้านเรากันดีกว่าครับ