ที่จริงแล้ว…คนที่โดดเดี่ยวที่สุดในองค์กร คือ….เจ้าของกิจการ !?

Part.1.ภาพของเจ้าของกิจการ ในความคิดของลูกน้อง…

ภาพลักษณ์ของเจ้าของกิจการ หรือ CEO ในสายตาและความคิดของคนที่เป็นลูกน้องในแต่ละที่ มักจะมีไม่กี่แบบ ตัวอย่างเช่น

แบบแรก เป็นเจ้าของกิจการที่ขี้งก เขี้ยว เอารัด เอาเปรียบลูกน้องเลยเถิดไปจนถึงเอาเปรียบลูกค้า พูดง่ายๆก็คือเป็นเจ้าของกิจการที่ "เอาแต่ได้”

แบบที่สอง เป็นเจ้าของกิจการที่ใจดี มีเมตตา “มีแต่ให้” ดูแลเอาใจใส่ลูกน้องอย่างดี (ซึ่งมีไม่มากในโลกแห่งความเป็นจริงของยุคปัจจุบัน)

แบบที่สาม เป็นเจ้าของกิจการแบบกลางๆ ดีบ้าง ดุบ้าง ร้ายบ้าง ไม่น่าประทับใจ แต่ก็ไม่ถึงกับน่ารังเกียจอะไร (อันนี้มีเยอะ)

แบบที่สี่ เป็นเจ้าของกิจการที่เก่ง คิดเร็ว ทำเร็ว และเร็วจนลูกน้องตามไม่ทัน (อันนี้ก็มีไม่น้อย)

Part.2.ไม่ว่าท่านจะเป็นหรือใกล้เคียงกับแบบใดก็ตาม…

ขอให้ท่านมั่นใจได้เลยว่า….ไม่ว่าตัวตนที่แท้จริงของท่านจะเป็นอย่างที่ลูกน้องของท่านคิดหรือไม่ก็ตาม ท่านก็คือ คนที่โดดเดี่ยวที่สุดที่แท้จริงในองค์กร!

เหตุผลก็ง่ายๆไม่มีอะไรซับซ้อน….ก็เพราะท่านเป็นเจ้าของกิจการเป็นผู้นำเป็น CEO!

แล้วทำไมการเป็นเจ้าของกิจการ เป็นเถ้าแก่ เป็น CEO ถึงต้องโดดเดี่ยวล่ะ!?

เหตุผลก็ง่ายๆอีกเช่นกัน เพราะตรรกะง่ายๆโดยทั่วไปที่ลูกน้องหรือพนักงานส่วนมากคิดก็คือ ไม่ว่ายังไงก็ตาม เจ้าของกิจการ หรือ เถ้าแก่ มักจะคิดและทำเพื่อผลประโยชน์ของตนเองและผลประโยชน์ของบริษัทของตัวเองเป็นหลัก!

นั่นก็คือที่มาที่ไปที่ เวลาเจ้าของกิจการ หรือ เถ้าแก่ พูดอะไร ลูกน้องมักจะแอบต่อต้านในใจลึกๆ (แต่ไม่แสดงออกให้เห็น) และไม่ค่อยเชื่อใจ ไม่ค่อยทุ่มเททั้งกายทั้งใจให้กับงาน เพราะทำไปสุดท้าย ผลประโยชน์หลักๆก็ตกเป็นของเถ้าแก่ เหลือเพียง “เศษเสี้ยว” ที่เป็นส่วนเกิน เจียดมาเป็นเงินเดือน รายได้ (ที่ไม่ค่อยพอกินเพราะหนี้สินเยอะ) ให้กับบรรดาลูกน้องทั้งหมดเท่านั้น!

Part.3.เมื่อความโดดเดี่ยว ทำให้เกิดปัญหา….

ปัญหาช่องว่าง ระหว่าง เจ้าของกิจการ กับ ลูกน้อง มีแต่ห่างและห่างมากยิ่งขึ้น เพราะเกิดจาก การคิดและการมองคนละมุม (เจ้าของกิจการก็จะคิดแบบเจ้าของกิจการ ส่วนลูกน้องก็จะคิดในมุมของลูกน้อง)

ปัญหาที่ตามมาก็คือ ปัญหาเรื่องการสื่อสาร เช่น เจ้าของกิจการ มักจะลืมตัวสื่อสารด้วยอารมณ์ แต่ส่วนมาก คนที่เป็นเจ้าของกิจการ หรือ ผู้บริหารระดับสูง มักจะสื่อสารไม่เคลียร์ไม่ชัดเจน และหนักไปกว่านั้น ไม่สื่อสารแต่คาดหวังเอาเองว่า ลูกน้องน่าจะเข้าใจความต้องการของเจ้าของกิจการ!

จากปัญหาเรื่อง ช่องว่าง และ การสื่อสาร ทำให้ธรรมชาติของลูกน้องส่วนมาก พยายามอยู่ให้ห่างจากเจ้าของกิจการให้มากที่สุด!

จึงไม่น่าแปลกใจที่ ทุกอย่างที่กล่าวมา ทำให้ เจ้าของกิจการ หรือผู้นำมักจะโดดเดี่ยว

Part.4.ถึงแม้เจ้าของกิจการ/ผู้นำ อาจมีผู้ช่วย หรือ คนใกล้ชิดอยู่บ้าง…

แต่ผู้ช่วยหรือคนใกล้ชิดเพียง 1 คนหรือไม่กี่คน มักจะเป็นคนที่คอย “เอาใจ” มากกว่าเป็นคนที่ “รู้ใจจริงๆ” ของผู้นำ!

เพราะลึกๆ แล้ว เจ้าของกิจการหรือผู้นำ มักจะคิดเรื่องงานแทบจะ 24 ชั่วโมง ตั้งแต่ตื่นจนถึงยามหลับแม้กระทั่งในฝันยังฝันถึงเรื่องงานบ่อยๆ แต่จะมีลูกน้องหรือคนใกล้ชิดกี่คนที่คิดเรื่องงานตอลด 24 ชั่วโมง!? จึงไม่ต้องแปลกใจที่ลูกน้องมักจะตามไม่ทันผู้นำ (และไม่อยากจะตามให้ทันเพราะเหนื่อยและตัวลูกน้องที่ไม่ใช่เจ้าของกิจการ จะคิดเรื่องงานตลอด 24 ชั่วโมงไปทำไม!?)

Part.5.เพราะนั้น ความโดดเดี่ยว จึงเป็นเรื่องปกติของเจ้าของกิจการ/ผู้นำ!

แต่ถ้าไม่ชอบความโดดเดี่ยว อยากอบอุ่นจริงๆ ก็คบค้าสมาคมกับกลุ่มสังคม กลุ่มก๊วนเพื่อนสนิท ถึงจะเป็นการลดความโดดเดี่ยวได้เพียงชั่วครู่ชั่วยาม ก็ยังดีคำแนะนำตรงไปตรงมาก็คือ อย่าไปคิดว่ามันเป็นความโดดเดี่ยว มันเป็นเรื่องธรรมชาติ

เพราะฉะนั้น ยอมรับกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น เหมือนกับหลักธรรมชาติ ยิ่งสูงยิ่งหนาว ยิ่งสูงยิ่งโดดเดี่ยว

Part.6.หน้าที่ของเจ้าของกิจการ/ผู้นำ

ไม่ใช่การมานั่งคิดว่าทำไมโดดเดี่ยว แต่ต้องคิดต้องสร้างแต่ละหน่วยงานให้มีผู้นำ ไม่ใช่สร้างเพื่อให้มาโดดเดี่ยวเหมือนตัวเอง แต่ต้องสร้างผู้นำเพื่อให้นำหน่วยงานและสร้างทีมของแต่ละหน่วยงานให้แข็งแกร่งและเก่ง

เพราะถ้าเจ้าของกิจการหรือผู้นำ ไม่สร้างคน ไม่สร้างผู้นำแต่ละหน่วยงาน สุดท้ายคนของแต่ละหน่วยงานที่มีปัญหา ก็จะ “พร้อมใจกันโดยมิได้นัดหมาย” ทยอยส่งมอบปัญหามาให้ธุรกิจของท่านและตัวท่านไม่เว้นแต่ละวัน!

ท้ายที่สุด ท่านจะกลายเป็นผู้เคราะห์ร้ายที่แท้จริง ที่เผชิญกับปัญหาด้วยความโดดเดี่ยว แบบที่เจ้าของกิจการหรือผู้นำจำนวนไม่น้อยที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน

เพราะฉะนั้น ลุยสร้างคนของท่านในทุกหน่วยงาน แล้วท่านจะลืมความโดดเดี่ยวไปพร้อมกับได้ผู้นำและทีมงานที่แกร่งและเก่งขึ้นทุกวัน!