เกือบ 15% ของ 'อาหารทะเล' ที่ผลิตในแต่ละปี ถูกทิ้งอย่างสูญเปล่า

ของ World Economic Forum ระบุว่าเกือบ 15% ของปลา อาหารทะเล และอาหารสัตว์น้ําอื่นๆ สูญเปล่าอาหารสัตว์น้ําเป็นแหล่งโภชนาการที่สําคัญสําหรับหลาย ๆ คน และเรากําลังกินมันในปริมาณที่เพิ่มขึ้นการปรับปรุงการแปรรูปและการเก็บรักษาพร้อมกับเทคโนโลยีใหม่ ๆ ช่วยลดปริมาณอาหารที่สูญหายและสูญเปล่า

อาหารสัตว์น้ํามีความสําคัญต่อโภชนาการและความมั่นคงด้านอาหารทั่วโลก และการบริโภคก็เพิ่มขึ้นทุกปี แต่ปริมาณที่เพิ่มขึ้นก็จบลงด้วยการไม่กิน สมุดปกขาวการตรวจสอบการสูญเสียและของเสียจากสัตว์น้ําทั่วโลกพบว่าอาหารสัตว์น้ําที่กินได้ 23.8 ล้านตันสูญหายหรือสูญเปล่าในปี 2564

แหล่งที่ใหญ่ที่สุดของการสูญเสียอาหารและของเสีย (FLW) มาจากการแปรรูปบนบกและการทิ้งจากการจับปลาป่า (ตรงข้ามกับฟาร์มเลี้ยงปลา) โดยแต่ละอย่างคิดเป็นมากกว่าหนึ่งในสามของตัวเลขทั้งหมด

การตรวจสอบให้แน่ใจว่าอาหารสัตว์น้ําที่จับได้มากขึ้นจะจบลงในปากของเรา แทนที่จะเป็นถังขยะ เป็นสิ่งสําคัญในการลดของเสียและเพิ่มความมั่นคงด้านอาหารในระยะยาว แม้ว่าขนาดของปัญหาจะมีความสําคัญ แต่เทคโนโลยี นวัตกรรม และการทํางานร่วมกันกําลังให้กลยุทธ์ใหม่ ๆ แก่เรามากขึ้นเพื่อให้สิ้นเปลืองน้อยลง 

FLW มีส่วนสําคัญต่อการปล่อยก๊าซเรือนกระจก เนื่องจากอาหารที่นําไปฝังกลบจะปล่อยก๊าซมีเทนออกมาเมื่อเสื่อมสภาพ ซึ่งมีศักยภาพในการอุ่นเครื่องมากกว่าคาร์บอนไดออกไซด์มาก

 

แหล่งโภชนาการที่กําลังเติบโต

ดังที่แผนภูมิด้านบนแสดงให้เห็นว่าทั่วโลกบริโภคอาหารสัตว์น้ํามากกว่าไก่ เนื้อหมู เนื้อวัว หรือแกะ ทั่วโลก ผู้คนกว่า 3 พันล้านคนพึ่งพาโปรตีนจากสัตว์หนึ่งในห้าหรือมากกว่า

อาหารสัตว์น้ํายังมีวิตามินและสารอาหารอื่น ๆ ที่ไม่สามารถหาได้จากแหล่งอาหารที่แตกต่างกัน อาหารเหล่านี้มีความสําคัญอย่างยิ่งในประเทศที่มีรายได้ต่ำถึงปานกลาง ซึ่งอาจเป็นแหล่งโปรตีนหลักและบางครั้งก็เป็นแหล่งโปรตีนเพียงแหล่งเดียว

ด้วยประโยชน์เหล่านี้ อาหารสัตว์น้ําได้กลายเป็นหนึ่งในสินค้าอาหารที่มีมูลค่าสูงสุดและมีการซื้อขายมากที่สุดในโลก และการเติบโตของการบริโภคได้แซงหน้าการเติบโตของประชากร การบริโภคทั่วโลกมากกว่าเมื่อหกทศวรรษที่ผ่านมาถึงห้าเท่า และภายในปี 2573 รายงานคาดว่าโลกจะบริโภคอาหารสัตว์น้ํา 181 ล้านตันต่อปี

อาหารสูญหายและของเสียเกิดขึ้น

อาหารจํานวนมากสูญหายไประหว่างการตกปลาในทะเล ซึ่งการจับปลาที่ไม่ถือว่ามีค่าพอจะถูกโยนกลับลงน้ํา ปลาจํานวนมากถูกส่งกลับไปยังทะเลโดยตายหรือตายหลังจากนั้นไม่นานเนื่องจากการบาดเจ็บหรือความอ่อนแอที่เพิ่มขึ้นต่อการถูกกิน

สําหรับปลาเหล่านั้นที่เก็บไว้ การแปรรูปบนเรือประมงเป็นแหล่งขาดทุนที่ใหญ่ที่สุดถัดไปในห่วงโซ่คุณค่า การตัดไส้ การตัดหัว การถลกหนัง และการตัดแต่งในขั้นตอนนี้ช่วยลดความจําเป็นในการแปรรูปเมื่อปลามาถึงแผ่นดิน และด้วยเหตุนี้จึงยืดอายุการเก็บรักษา แต่สร้างของเสียเพิ่มเติม

เมื่ออยู่บนบกแล้ว การจับจะถูกประมวลผลต่อไป การสูญเสียที่นี่ขึ้นอยู่กับความต้องการของตลาด ประเทศที่มีรายได้สูงมักจะชอบผลิตภัณฑ์ที่เตรียมและบริโภคได้ง่าย เช่น เนื้อหรือผลิตภัณฑ์พร้อมรับประทานที่ทําจากปลา เช่น ปลาทูน่า ปลาค็อด ปลาแฮดด็อก ปลาแซลมอน และกุ้ง ในทางตรงกันข้าม ประเทศที่มีรายได้น้อยมักจะกินปลาสดทั้งตัวมากขึ้น

เมื่อจับได้ในตลาดค้าปลีก การสูญเสียจะเกิดขึ้นเมื่ออาหารปนเปื้อน เน่าเสีย หรือเกินวันที่ "ขายโดย" อาหารที่ซื้อโดยโรงแรมและร้านอาหารอาจสูญหายเนื่องจากการจัดการและการเก็บรักษาที่ไม่ดี และความผิดพลาดของมนุษย์เมื่อเตรียมและปรุง นอกจากนี้ยังมีอาหารที่สูญหายผ่านการหมุนเวียนสต็อกที่ไม่ดีและส่วนเกินที่ไม่ได้ใช้

การจับที่บริโภคที่บ้านมักจะสูญเปล่าผ่านการจัดเก็บที่ไม่ดี แต่ยังมีความแตกต่างทางวัฒนธรรมและภูมิศาสตร์ในการบริโภคซึ่งส่งผลต่อระดับของเสีย การรับประทานปลาทั้งตัวตามธรรมเนียมในประเทศที่มีรายได้น้อยนั้นสิ้นเปลืองน้อยกว่าผลิตภัณฑ์กึ่งสําเร็จรูปหรือที่เตรียมอย่างเต็มที่

การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ําเป็นแหล่งทางเลือก

การเพาะเลี้ยงสัตว์น้ํา  การเลี้ยงปลา เป็นทางเลือกในการจับปลาในป่า มันไม่ได้ปราศจากการสูญเสีย และนวัตกรรม เช่น เทคโนโลยีเซ็นเซอร์และการตรวจจับโรค สามารถช่วยลดการเสียชีวิตได้ ในทํานองเดียวกัน ทางเลือกสําหรับปลาป่นและการฝึกอบรมเกี่ยวกับเทคนิคการจัดการกําลังช่วยปรับปรุงการผลิตการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ําและลดการสูญเสีย

การสูญเสียและของเสียจากอาหารเกิดขึ้นที่ใดมากที่สุด

มีความแตกต่างมากมายในระดับของ FLW ระหว่างภูมิภาค รายงานแสดงให้เห็น เอเชียมีการสูญเสียอาหารสัตว์น้ําในระดับสูงสุดที่ 37% ของสต็อกที่กินได้ทั้งหมด ยุโรปอยู่หลังใกล้ ๆ โดยแพ้เพียงหนึ่งในสาม สิ่งนี้เปรียบเทียบกับโอเชียเนียที่ปลายอีกด้านของมาตราส่วน ซึ่งสูญเสียอาหารสัตว์น้ําที่กินได้น้อยกว่า 2%

ลดการสูญเสียและของเสียจากอาหารสัตว์น้ําได้อย่างไร

เมื่อพิจารณาจากหลายจุดตลอดห่วงโซ่คุณค่าที่การสูญเสียและของเสียเกิดขึ้น ยังสามารถทําการปรับปรุงหลายอย่างได้  หนึ่งในสิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือการค้นหาการใช้งานใหม่สําหรับผลิตภัณฑ์พลอยได้ในอุตสาหกรรม ตัวอย่างเช่น ชิ้นส่วนที่กินได้และไม่กินได้ถูกนํามาใช้สําหรับอาหารสัตว์เลี้ยง อาหารเพาะเลี้ยงสัตว์น้ําและการเกษตร ปุ๋ย และเชื้อเพลิงชีวภาพ การใช้งานที่มีแนวโน้มกําลังถูกสํารวจในเครื่องสําอาง ยา และผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร

การปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานที่ช่วยรักษาสินค้าที่เน่าเสียง่ายในอุณหภูมิที่เย็นสม่ําเสมอจะมีผลกระทบอย่างมีนัยสําคัญเช่นกัน ซึ่งอาจรวมถึงการเปลี่ยนแปลงกระบวนการแช่แข็ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระยะแรกของห่วงโซ่คุณค่า

โดยเทคโนโลยีที่เกิดขึ้นใหม่ก็สร้างความแตกต่างเช่นกัน รายงานกล่าว AI, blockchain และเทคโนโลยีดิจิทัลอื่นๆ กําลังช่วยปรับปรุงการติดตามและการตรวจสอบย้อนกลับ ตลอดจนคาดการณ์ความต้องการของตลาดได้ดีขึ้นเพื่อสร้างห่วงโซ่อุปทานที่ราบรื่นและมีประสิทธิภาพมากขึ้น

เมื่อโซลูชันใหม่และดีกว่าในการลด FLW มาถึงหน้า การทํางานร่วมกันระหว่างสมาคมอุตสาหกรรม สถาบันการศึกษา และความร่วมมือระหว่างภาครัฐและเอกชนจะช่วยกระจายและเติบโตแนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุด