‘เที่ยวภาคใต้’ ซอกซอนไปมา ในคูหา..วัดถ้ำ
‘เที่ยวภาคใต้’ ซอกซอนไปมา ในคูหา..วัดถ้ำ ครั้งนี้ พาไปเที่ยว ‘อุทยานแห่งชาติคลองพนม’ ชมบัวผุด วัดถ้ำวราราม สำรวจแหล่งอาศัยเดิมของมนุษย์ยุคหิน อยู่ในเส้นทาง สุราษฎร์ธานี-ตะกั่วป่า
เที่ยวภาคใต้ ครานี้ .......ต้องขอแวะที่ อุทยานแห่งชาติคลองพนม ซึ่ง เป็นอุทยานฯ ที่เพิ่งประกาศมาได้ไม่นานนัก แม้จะอยู่ไม่ไกลจากอุทยานแห่งชาติเขาสก แต่การรู้จักของหมู่บรรดานักท่องเที่ยวนั้น จะรู้จักอุทยานแห่งชาติเขาสกมากกว่า ทั้งที่สภาพแวดล้อมหรือทรัพยากรธรรมชาติในอุทยานฯคลองพนมนั้นไม่ต่างจากอุทยานแห่งชาติเขาสกเลย
อุทยานแห่งชาติคลองพนม ก็มีพื้นที่ประมาณ 460 ตารางกิโลเมตร หรือประมาณ 290,000 ไร่บางส่วนเป็น ภูเขาหินปูน สภาพเป็น ป่าเบญจพรรณ ป่าดงดิบชื้น เหมือนๆกันกับเขาสก ความโดดเด่นของอุทยานแห่งชาติคลองพนมคือ บัวผุด ที่ไม่ต้องเดินไปไกลมาก บัวผุดที่ อช.คลองพนม จะบานหลายที่ พอใกล้ช่วงฤดูกาลที่บัวผุดบาน(ช่วงปีใหม่เป็นต้นไป)
ทางอุทยานฯเขาจะอัพเดทสภาพการณ์อยู่บ่อยๆ คนสนใจก็ไปติดตามเพจของ อช.เขาได้เลย นอกจากนั้นเขา อุทยานฯแห่งนี้ ยังมี ภาพเขียนสีก่อนประวัติศาสตร์ บนผานกยาง ซึ่งเป็นหน้าผาสูงบนเขาหินปูน และ น้ำตก แต่ด้วยความที่เขามีภูเขาหินปูนมากมายในพื้นที่ เขาเลยมีถ้ำมากมายในเขาหินปูนเหล่านั้นไปด้วย คราวนี้ จะพาไปรู้จักกับสถานที่ที่เที่ยวเพลิน เดินสนุกที่หนึ่งในพื้นที่ที่ถูกกันออกของอุทยานฯคลองพนม นั่นคือ วัดถ้ำวราราม นั่นเอง
จริงๆ วัดถ้ำวราราม นี้มีมานานแล้วครับน่าจะก่อนการประกาศเป็น อุทยานแห่งชาติคลองพนม หลายปี ในการทำแผนที่แนบท้ายประกาศ คงกันพื้นที่วัดถ้ำวรารามแห่งนี้ออกไปจากพื้นที่อุทยานฯแล้วแหละ แต่ก็ถือว่าพื้นที่ต่อเนื่องกัน วัดถ้ำ แห่งนี้อยู่ริมทางถนนหมายเลข 401 (สุราษฎร์ธานี-ตะกั่วป่า)
ในพื้นที่ตำบลคลองศก อ.พนม จ.สุราษฎร์ธานี เวลาไปถ้าท่านผู้อ่านมาจากทางชุมพร โดยใช้ถนนหมายเลข 41 มุ่งหน้าลงทุ่งสง เลยแยกเข้าพุนพิน จะมีสะพานข้ามแยก มีป้ายบอกไปตะกั่วป่าทางขวามือ ไม่ต้องข้ามสะพาน ไปรอเลี้ยวขวาใต้สะพานพอเลี้ยวขวาก็จะเป็นถนนหมายเลข 401 ขับไปตามทาง
ก็จะเห็นป้าย วัดถ้ำวราราม อยู่ริมทาง เลี้ยวเข้าไปจอดตรงลานจอดรถหน้าถ้ำได้เลย ช่วงนี้เขากำลังทำถนนเป็นสี่เลน ก็ขับด้วยความระมัดระวังกันหน่อยก็แล้วกัน
สิ่งที่โดดเด่นที่เราเห็นก็คือ ภูเขาหินปูน สูงไม่มาก (ทางการบอกสูง 60 เมตร) ด้านหน้าเป็นหน้าผาหินปูนตัดชัน มีหินย้อยหน้าผาลงมาบ้าง ภูเขาหินปูนลูกนี้วางตัวขนานไปกับคลองศกอยู่ช่วงหนึ่ง จากด้านหน้าที่เป็นหน้าผาทะลุภูเขาไปอีกฝั่งของภูเขาที่ติดคลอง
ผมว่าภูเขาหนาไม่ถึง 50 เมตร ภูเขาลูกนี้ถ้าดูจากทางอากาศมันจึงจะเป็นภูเขาแบนๆ แบบสันมีด แนวภูเขาจะไล่ขนานไปกับคลองสก ส่วนปลายน้ำของคลองศก ก็จะไหลไปรวมกับคลองพระแสงที่มาจาก เขื่อนเชี่ยวหลาน กลายเป็น แม่น้ำพุมดวง แล้วไปรวมกับ แม่น้ำตาปี แม่น้ำสายสำคัญของ สุราษฎร์ธานี นั่นเอง
ย้อนกลับมาที่ วัดถ้ำวราราม เราต่อดีกว่า ภูเขาลูกนี้ด้านล่างจะเป็นเพิงถ้ำตรงโคนภูเขา มีพระพุทธรูปเรียงรายหลายองค์ และจะมี คูหาถ้ำทะลุไปออกด้านหลัง(ด้านที่ติดคลองศก) แล้วไม่ได้มีคูหาหรืออุโมงค์แค่อุโมงค์เดียว แต่มี 4 คูหา
ส่วนใหญ่จะทะลุจากด้านหน้าทางลานจอดรถ ไปทะลุด้านหลังที่ติดคลองศกได้หมด ได้ทุกคูหา อุโมงค์พวกนี้จะสั้นๆ (ก็ภูเขามันไม่หนา) แต่ซอกซอน ติดต่อกัน เข้าอุโมงค์นี้ ออกอุโมงค์โน้น เดินต่อๆกันได้ แล้วทางวัดเขาทำเป็นทางปูนพอให้เราได้เดิน
บัวผุด ที่มีมากมาย และเดินไปดูไม่ไกล
ในขณะเดียวกันก็จะเว้นพื้นที่ที่เป็นดินไว้บางส่วน ไว้ให้น้ำที่หยดจากหลังคาถ้ำที่หยดลงมาแล้วทะลุไปในดินได้ อีกทั้งวัดเขาก็ติดไฟ ส่องสว่าง พอให้ได้เห็นทาง เพราะเหตุนี้ ทางวัดเขาถึงขอค่าไฟคนละ 20 บาท เป็นค่าตั๋วเข้าดู ซึ่งจะมีตู้จำหน่ายตั๋วตรงลานจอดรถ ผมว่าเป็นราคาที่ถูกแสนถูก ให้ทางวัดไปเถอะ อย่าไปเอาเปรียบวัดเลย
อุโมงค์ เหล่านี้(มันมีหลายอุโมงค์) ส่วนใหญ่จะสูงราว สองเมตรเศษๆ กว้างราว 3-4 เมตร จะเป็นแบบนี้แทบทุกอุโมงค์ หินงอกหินย้อยมักจะไปอยู่ทางปากถ้ำทางเข้าหรือทางออก ส่วนภายในอุโมงค์จริงๆ ไม่มีหินงอกหินย้อย ผมเลยคาดการณ์ว่า ถ้ำนี้น่าจะเป็นถ้ำอุบัติใหม่เป็นช่วงที่โลกยังคงถูกน้ำท่วมเป็นส่วนใหญ่ ก็น้ำเหล่านี้แหละที่ละลายหินปูนตรงโคนภูเขาจนเป็นโพรงบ้าง เป็นอุโมงค์บ้าง ช่วงเวลาเหล่านี้กินเวลาเป็นหมื่น แสน ล้านปี
ต่อมาเมื่อมนุษย์วิวัฒนาการขึ้นบนโลกใบนี้ เข้าสู่ยุคหินเก่า มนุษย์จึงใช้ถ้ำเหล่านี้เป็นที่อาศัย หลบภัย แต่ไม่ได้อยู่ถาวร แค่การโยกย้ายไปมา แม้แต่ที่ถ้ำแห่งนี้ กรมศิลปากรก็เคยมาขุดค้น เจอเศษภาชนะดินเผาส่วนใหญ่มีลักษณะเนื้อหยาบ และมีทรายผสมอยู่มาก
แสดงถึงการปั้นเครื่องมือเครื่องใช้ยังพื้นฐานอยู่มาก มีเครื่องมือที่ทำจากหิน เครื่องมือหินขัดทำจากหินควอ์ทไซค์ กำไลทรงกลมทำจากเปลือกหอย กระดูกสัตว์และฟันสัตว์ โดยกำหนดอายุสมัยก่อนประวัติศาสตร์ยุดหินใหม่(ประมาณ 4,000 ปี ก่อนคริสตกาล)
นี่เขาดูจากเครื่องมือเครื่องใช้ที่ขุดได้จากในถ้ำ ซึ่งอย่างที่บอกว่าคนยุคนั้น(หรืออาจจะก่อนนั้น) เช่น ยุคหินเก่า คงได้มาอาศัยเพิงถ้ำเหล่านี้หลบภัยจากสัตว์ร้าย และถ้าเราสังเกตุดูถ้ำที่เขาขุดค้นพบเครื่องมือยุคหินต่างๆ ถ้ำเหล่านี้มักจะเป็นถ้ำที่อยู่ในระดับพื้นดิน ที่เป็นเพิงหรืออุโมงค์โคนภูเขา(ผมอุปมาเหมือนบ้านไม่ยกพื้นชั้นเดียว)
อีกแบบคือถ้ำที่ต้องเดินขึ้นภูเขาไปก่อน จะเป็นถ้ำแบบชั้นสอง (คือเดินขึ้นบันไดไปแล้วเจอเพิงถ้ำที่มีพื้นถ้ำในแนวระนาบ) แต่ถ้าเป็นถ้ำในลักษณะนี้ มักจะขึ้นเขาไปไม่ไกล แต่ถ้ำในลักษณะบ่อน้ำ(คือเดินขึ้นเขาไปจนสุด แล้วเดินลงถ้ำอีกที อุปมาเหมือนขึ้นถึงขอบบ่อ แล้วเดินลงจากขอบบ่อลงไปด้านล่างอีกที)แบบนี้มักไม่ค่อยเจอเครื่องมือเครื่องใช้ แสดงว่าถ้ำแบบนี้มักไม่เป็นที่นิยมในการมาอยู่อาศัย(แต่มักพบโลงไม้โบราณที่ไปซุกในถ้ำแบบนี้)
ครั้นจะว่าสวยก็ไม่ได้สวยอะไรมาก แต่ชอบที่มันเดินซอกซอนต่อกันได้อุโมงค์นั้นอุโมงค์นี้ ด้านหลังปากอุโมงค์จะมีศาลาท่าน้ำ เป็นที่ให้อาหารปลา เป็นปลาอะไรไม่แน่ใจคล้ายปลาตะเพียน ครีบแดงๆ ว่ายอยู่ในแม่น้ำศาลาหน้าถ้ำเยอะไปหมด ในคลองศกนั้นยังมีกิจกรรมนั่งแพไม้ไผ่ หรือพายแคนูด้วย ก็ไม่รู้ว่าเขาไปเริ่มต้นพายมาจากตรงไหน แต่พอมาถึงตรงปากถ้ำด้านติดคลองนี้ ไกด์เขาจะให้ลูกทัวร์เอาอาหารเม็ดให้ปลา เป็นที่เพลิดเพลินของนักท่องเที่ยวต่างชาติแน่ๆ เพราะเห็นเขายิ้มหัวกันทุกครั้งที่ปลามันแย่งกันกินอาหารกัน
ทางท้ายอุโมงค์นี้ จะมีทางเดินเลียบคลองขึ้นไปทางต้นน้ำไปยังถ้ำแก้ว ของอุทยานฯคลองพนมด้วย ถ้ำแก้วนี้ผมดูในรูปสวยมาก แต่ใครจะไปต้องติดต่อเจ้าหน้าที่เขาก่อนจะไปโดยพลการไม่ได้ เสียดายที่ผมไม่ได้แจ้งเขาไว้ก่อน ก็เอาไว้โอกาสหลัง ค่อยไปดูมาให้ครับ
นี่แหละบ้านเมืองของเรา.....
