Hunger นักการเมืองต้องหิวในเรื่องที่ควรหิว

นานๆ จะมีภาพยนตร์ไทยที่ถูกกล่าวถึงในวงกว้าง โดยเฉพาะการผลิตภาพยนตร์เพื่อฉายในแพลตฟอร์มสตรีมมิ่งที่กำลังท้าทายธุรกิจโรงหนัง ‘Hunger เกมหิว คนกระหาย’ คือภาพยนตร์ที่กำลังถูกวิจารณ์ทั้งในมุมความสมจริงของบท รวมถึงเนื้อหาที่นำเสนอ แต่ถึงอย่างไรก็ได้กลายเป็นภาพยนตร์ที่ขึ้นชาร์จในหลายประเทศ มีการตีความ ‘ความหิว’ ที่ไม่ใช่แค่ ‘ความหิว’ แต่พูดถึงความต้องการของมนุษย์ รวมถึงมุมมองของมนุษย์ที่มองอาหารเป็นมากมากกว่าปัจจัยสี่

สื่อสังคมออนไลน์ทำให้ความคิดหรือการแสดงความคิดเห็นของสังคมเลื่อนไหลได้เร็ว จึงไม่แปลกที่ประเด็นใดประเด็นหนึ่งในสังคมจะถูกระบบประมวลผลของแพลตฟอร์มสื่อสังคมออนไลน์ผลักดันให้ขยายการรับรู้เพิ่มมากขึ้น และกลายเป็นทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์ ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ถูกนำไปเปรียบเปรยกับหลายสิ่งในสังคมไทย รวมถึงวัฒนธรรมทางการเมืองที่แสดงถึงความเป็นชนชั้นนำในสังคม และคอนเนกชันสร้างผลทั้งเชิงบวกและเชิงลบให้กับสังคมได้

การเลือกตั้งกำลังจะมีขึ้นในวันที่ 14 พ.ค.2566 จะเป็นการเลือกตั้งครั้งสำคัญที่จะให้คำตอบหลายคำถาม ไม่ว่าจะเป็นการนั่งในเก้าอี้นายกรัฐมนตรีอีกสมัยของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ที่เข้ารับตำแหน่งนายกรัฐมนตรีมาตั้งแต่ 24 ส.ค.2557 นับถึงปัจจุบันเกือบ 9 ปี แล้ว รวมถึงคำถามที่เกี่ยวกับรายชื่อแคนดิเดทนายกรัฐมนตรีของพรรคที่มีโอกาสจัดตั้งรัฐบาล ซึ่งยังเป็นรายชื่อของคนหน้าเดิม และคำถามถึงความคิดของสังคมที่เปลี่ยนไปและมีผลทำให้หลายพรรคการเมืองที่จัดตั้งมานานกลับไปคะแนนลดลง

ใกล้เข้าสู่การเลือกตั้งแล้วจึงไม่แปลกที่นักการเมืองจะถูกกล่าวถึงบ่อยครั้งขึ้น หลายคนต้องการให้การเลือกตั้งครั้งนี้เปลี่ยนแปลงหรือยกระดับการพัฒนาประเทศ หลายคนต้องการได้นักการเมืองที่ดีทั้งที่ไม่รู้ว่าในสนามเลือกตั้งครั้งนี้จะมีคนดีที่ต้องการหรือไม่ จากยอดผู้สมัคร ส.ส.ทั้ง 2 แบบ รวม 6,679 คน และรายชื่อแคนดิเดทนายกรัฐมนตรี 63 คน แต่ก็หวังว่านักการเมืองทั้งหลายจะไม่ใช่ ‘ผู้หิว’ ในสิ่งที่เป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาประเทศ และไม่ใช่ ‘ผู้หิว’ ที่ยอมทำอะไรบ้างอย่างเพื่อประโยชน์ส่วนตน

สิ่งที่อยากเห็น คือ นักการเมืองที่หิวการพัฒนาประเทศ หิวการแก้ปัญหาที่คาราคาซังมานาน หิวรอยยิ้มของคนไทย นักการเมืองต้องไม่ลืมว่าประเทศไทยติดกับดักประเทศรายได้ปานกลางมานาน การเจริญเติบโตของเศรษฐกิจต่ำกว่าศักยภาพที่มี หลายปัญหาไม่ถูกแก้ไขเพราะผู้นำระดับต่างๆ ไม่ต้องการตัดสินใจ รวมทั้งหลายปัญหาต้องใช้ความต่อเนื่องทางนโยบาย และนักการเมืองต้องไม่ลืมว่ารัฐบาลใหม่กำลังเดินเข้าไปสู่ความเสี่ยงที่จะเกิดหายนะทางการคลัง ดังนั้น นักการเมืองควรใช้วิจารณญาณคิดว่าควรหิวในแบบไหน