จ่านิว-ไฟใต้-ไอโอ

ที่นั่นมีความไม่สงบเกิดขึ้น และรัฐ (โดยมีกองทัพเป็นหน่วยนำ) เข้าไปจัดการปัญหา แต่ผลที่ออกมาคือความล้มเหลว โดยเฉพาะในแง่ของการสถาปนาความเชื่อมั่่นในอำนาจรัฐ

ไม่ว่าสาเหตุจะเป็นเพราะเลือกใช้เครื่องมือผิด กำหนดนโยบายพลาด ความสามารถไม่พอ มือไม่ถึง หรือสู้การจัดตั้งของอีกฝ่ายไม่ได้ ฯลฯ ก็ต้องถือเป็นความล้มเหลว

ผ่านมา 15 ปี บรรยากาศที่นั่นดูจะย่ำแย่ลงกว่าเก่า ความเชื่อถือเชื่อมั่นในอำนาจรัฐ (ที่นำโดยกองทัพ) แทบไม่มีเหลือ มีแต่ความหวาดระแวง จับผิด ไม่ไว้เนื้อเชื่อใจ เหมือนไม่ได้อยู่ประเทศเดียวกัน

ขณะที่สงครามข่าว ไอโอ สาดโคลน ข่าวเท็จ ข่าวลือ หนักหนาสาหัสไม่แพ้สมรภูมิที่ใช้ปืนใช้ระเบิด

ช่วงต้นๆ ของสถานการณ์ เวลาเกิดเหตุรุนแรง เจ้าหน้าที่มักจับคนร้ายไม่ค่อยได้ ทำให้ความเชื่อมั่นในกระบวนการยุติธรรมลดต่ำ ต่อมาพอดักทางคนร้ายได้ แต่ก็ดูจะสายเกินไป เพราะถูกตั้งคำถามใหม่ว่าจับถูกตัวหรือเปล่า หนำซ้ำหลายๆ ครั้งยังถูกโจมตีว่าปฏิบัติการเกินกว่าเหตุ

แทบทุกครั้งที่เกิดความรุนแรงขนาดใหญ่ เจ้าหน้าที่มักถูกด่าว่ามีกำลังพลมากมาย มีด่านเต็มเมือง ทำไมถึงปล่อยให้คนร้ายก่อเหตุได้ ข้างฝ่ายรัฐก็ไม่ได้มุ่งจะปรับยุทธวิธีอะไร แต่สิ่งที่ทำคือสร้างกระแสโต้กลับว่าทำไมไม่ด่าคนก่อเหตุ แถมมุ่งจับผิดว่าใคร-องค์กรไหนไม่ร่วมประณาม ก็จะถูกตั้งคำถามว่าเป็นแนวร่วมโจรหรือไม่...ก็วนกันไปแบบนี้

ครั้นรัฐบาลหรือฝ่ายความมั่นคงผุดนโยบายอะไรขึ้นมา ก็ถูกรุมค้าน รุมต้าน จับโกหก อย่างล่าสุดก็คือนโยบายลงทะเบียนซิมการ์ด แม้ว่าจะเป็นโครงการที่ดีสำหรับงานความมั่นคง แต่เมื่อสร้างความเชื่อมั่นไม่ได้ ก็ถูกปฏิเสธ

สภาพการณ์เช่นนี้ต่างจากสังคมการเมืองในภาพใหญ่ตรงไหน? แตกต่างจากกรณี “จ่านิว” อย่างไร? คำตอบคือมันไม่ต่างกันเลย

อย่าเอาแต่ตั้งคำถามว่างานนี้จัดฉากหรือโดนจริง อย่าเอาแต่ด่าทอว่าใครเป็นแนวร่วมในการมุ่งใส่ร้ายป้ายสีผู้ถืออำนาจรัฐ เพราะถ้าผู้มีอำนาจทำความจริงให้ปรากฏไม่ได้ ก็ต้องตกเป็นจำเลยไม่มีที่สิ้นสุด

บ้านเมืองจะเจริญรุดหน้าบนความแตกแยก แบ่งฝ่าย โจมตี ใส่ร้าย ไอโอ เหมือนที่ใครบางคนคิดฝันแถวๆ เวทีจี20 หรือ?

ฉะนั้นอย่ามัวแต่คาดการณ์เลยว่ารัฐบาลนี้จะอายุสั้นเพราะเสียงปริ่มน้ำ หรือมีแต่เรื่องทะเลาะแย่งชามข้าว รุมทึ้งเก้าอี้ เพราะโจทจ์ใหญ่กว่านั้นคือสถานการณ์แบบนี้...อนาคตประเทศไทยก็คงสั้นพอกัน!