‘สถานบันเทิงครบวงจรพ่วงกาสิโน’ 7 แบบอย่างไม่ดี รัฐบาลควรทบทวน   

นายธนากร คมกฤส เลขาธิการมูลนิธิรณรงค์หยุดพนัน กล่าวว่า หลังจากรัฐบาลประกาศเลื่อนการเสนอร่าง พ.ร.บ.สถานบันเทิงครบวงจร ที่มีกาสิโนเป็นสิ่งที่ต้องห้ามพลาดเมื่อสัปดาห์ก่อน จึงอยากเสนอมุมมองเรื่องนี้ในอีกด้านหนึ่ง ประเด็นที่อยากให้ผู้นำรัฐบาลพึงระมัดระวัง เนื่องจากอากัปกิริยาการผลักดันเรื่องนี้ในช่วงที่ผ่านมา อาจเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีแก่ผู้พบเห็น โดยเฉพาะเด็กและเยาวชน มีประเด็นที่อยากพูดถึงอย่างน้อย 7 ประการ

1. ความไม่ซื่อสัตย์ การผลักดันกาสิโนอันหมายถึงแหล่งพนันถูกกฎหมายขนาดใหญ่ ทั้งที่ในช่วงการหาเสียงเลือกตั้งไม่ได้มีการนำเสนอนโยบายเช่นนี้ แต่ครั้นพอได้เป็นรัฐบาลกลับทำในสิ่งที่ตนไม่ได้พูดเอาไว้ ขณะเดียวกันบางอย่างที่เสนอไว้ในตอนหาเสียงกลับไม่แสดงความจริงจังว่าจะทำให้สำเร็จ ถือเป็นความไม่ซื่อสัตย์ทั้งต่อตนเองและผู้อื่น

2. การไม่รู้กาลเทศะ การผลักดันกฎหมายสถานบันเทิงครบวงจร ในขณะที่ประเทศชาติเพิ่งผ่านพ้นเหตุการณ์ภัยพิบัติ และกำลังเผชิญการคุกคามด้วยมาตรการการค้าระหว่างประเทศ เป็นการแสดงถึงความไม่สำนึกว่าสิ่งใดควรทำก่อนสิ่งใดควรทำหลัง ไม่รู้ว่าเรื่องใดสำคัญและเร่งด่วน และเรื่องใดไม่สำคัญและไม่เร่งด่วน

3. การเอาแต่ได้ อากัปกิริยาของรัฐบาลขณะนี้เปรียบเหมือนอาการของเด็กที่กำลังอยากได้ของเล่น ที่พยายามทำทุกวิถีทางที่จะให้ได้สิ่งที่ตนต้องการ พฤติการณ์ของพรรครัฐบาลที่พยายามใช้เสียงข้างมากลากพาไปสู่เป้าหมายของตน หวังเพียงผลประโยชน์ระยะสั้น ไม่คำนึงถึงสิ่งที่จะเกิดตามมาจากสิ่งที่ตนได้กระทำลงไป เป็นการกระทำที่ไร้วุฒิภาวะอย่างยิ่ง

4. การไม่ศึกษาหาความรู้ การพยายามผลักดันให้ร่างพ.ร.บ.นี้ผ่านความเห็นชอบของรัฐสภาก่อน โดยไม่มีการศึกษาความเป็นไปได้ทางการปฏิบัติและการศึกษาผลกระทบต่าง ๆ ที่มากพอ อาศัยแต่การลอกเลียนความสำเร็จของประเทศอื่น

เหมือนการลอกการบ้านจากเด็กเรียนเก่ง โดยไม่สนใจลอกเลียนวิธีปฏิบัติที่ถูกต้องเหมาะสม เพียงเห็นเขาทำสำเร็จก็อยากทำตาม โดยไม่ประเมินตนเองว่ามีความสามารถเพียงพอจะทำอย่างเขาได้หรือไม่ เป็นการไม่ทำงานบนฐานของปัญญา

5. การทำผิดเป็นถูก รัฐบาลกำลังหักหาญพยายามทำสิ่งผิดให้กลายเป็นสิ่งถูกด้วยการบัญญัติกฎหมาย เป็นการใช้อำนาจสร้างความถูกต้องบนความไม่ชอบธรรม เป็นแบบอย่างของการใช้กำลังหรือพลังอำนาจเพื่อสร้างความชอบให้กับสิ่งที่ตนอยากทำ ทั้งที่ความจริงสิ่งนั้นคือสิ่งที่ผิดบาปต่อส่วนรวม

6. การไม่เคารพผู้อื่น ปัจจุบันมีเสียงติติง คัดค้านทัดทานจากประชาชนหลายฝ่าย ทั้งผู้อาวุโสในสังคม คณาจารย์ ผู้นำศาสนา แพทย์ ซึ่งล้วนเป็นอาชีพที่ถือเป็นบุพพการีของสังคมที่คู่ควรแก่การรับฟัง แต่รัฐบาลกลับแสดงอาการไม่ยี่หระ และพยายามด้อยค่าเสียงคัดค้านเหล่านั้น ถือเป็นการไม่เคารพและให้เกียรตืผู้อื่น ปราศจากความอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่เหมาะแก่การกล่าวอ้างว่าตนมีที่มาจากความเป็นประชาธิปไตย

7. การไม่ละอายใจ การที่รัฐบาลหวังหารายได้เข้าจากกิจการสีเทาอย่างการพนัน คือการสื่อสารต่อเด็กเยาวชนว่า การทำทุกอย่างให้ได้เงินแม้สิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่ไม่พึงกระทำ เป็นสิ่งที่ไม่น่าละอายแก่ใจ ลักษณะนี้เท่ากับเป็นการส่งเสริมค่านิยมรวยเร็วด้วยเล่ห์เหลี่ยม ปฏิเสธค่านิยมการทำงาน ที่หากต้องการความสำเร็จย่อมต้องทุ่มเทและพยายามอย่างหนัก

“นี่คือ 7 แบบอย่างไม่ดีที่อยากให้รัฐบาลทบทวนตนเอง ทั้งในฐานะที่คณะรัฐมนตรีแต่ละท่านล้วนมีบุตรหลานของตนเอง และล้วนเป็นผู้ที่ได้รับการนับถือยกย่องจากประชาชนจำนวนไม่น้อย”