"ไพรวัลย์" เขียนร่ายยาวเตือนใคร? อย่า "เห็นแก่เงิน"

 

 

ภายหลังเกิดดราม่า “เจ๊ติ๋ม ทีวีพูล” พันธุ์ทิพา ศกุณต์ไชย เจ้าของ “ทีวีพูล” สื่อบันเทิงชั้นนำของประเทศ แถลงข่าวแตกหัก “สมปอง นครไธสง” หรือ “อดีตพระสมปอง” ทั้งเรื่องความทะเยอทะยานอยากรวยเกินเหตุ และหนี้สินจากเงินกู้นอกระบบกว่า 10.9 ล้านบาท

 

 

 

ล่าสุด “ไพรวัลย์ วรรณบุตร” อดีตพระนักเทศน์ และน้องคนสนิทของ “สมปอง” โพสต์ข้อความร่ายยาวว่า #ไพรวัลย์เธอมีเพื่อนแล้วหรือยัง ได้พบได้เจอ ได้เห็นอะไรหลายๆ อย่าง แล้วก็พลันให้นึกถึงคำพูดของพี่สาวคนหนึ่ง พี่สาวที่น่ารักมากๆ สำหรับผม เมื่อไม่กี่วันมานี้ เราไปทานข้าวกัน เธอถามผมขึ้นมาประโยคหนึ่ง เป็นประโยคสั้นๆ แต่ทำให้ผมต้องกลับมานั้งคิดตามอยู่หลายวัน

เธอถามผมว่า "ไพรวัลย์ ตั้งแต่สึกมา ตอนนี้เธอมีเพื่อนจริงๆ สักคนหรือยัง" ผมตอบเธอไปแบบคนสนิทที่หยอกล้อกันว่า "มีเยอะแยะนะแม่ หนูมีคนรู้จักตั้งเยอะ เขาชวนหนูไปกินข้าว ไปทำนั้นทำนี่ แบบนี้เรียกเพื่อนได้ไหม"

 

พี่สาวรีบพูดสวนผมขึ้นมาทันทีว่า "นั้นไม่ใช่เพื่อนนะไพรวัลย์ เพื่อนต้องไม่ใช่คนที่ชวนเธอไปกินข้าว จากนั้นก็คุยแต่เรื่องธุรกิจตั้งแต่คำแรกจนถึงคำสุดท้าย เพื่อนไม่ใช่คนที่เห็นว่า เธอเป็นตัวเงินตัวทองสำหรับเขา ไม่ใช่คนที่มองว่า เธอมีมูลค่า เพราะเธอยังทำเงินให้เขาได้ ตอนนี้เธอมีเพื่อนหรือยัง"

 

อืม น่าคิดมากนะ ในวันที่เราเป็นที่ตั้งของผลประโยชน์ ผู้คนจะยังเข้ามาหาเรา พูดดีกับเรา ปฎิบัติดีต่อเรา หรือแม้แต่เสนอสิ่งนั้นสิ่งนี้ให้เรา ในความเป็นเช่นนี้ มีสิ่งหนึ่งที่เราจำต้องย้ำเตือนตัวเองให้มากๆ นั้นก็คือว่า ทุกคนอาจมีความรัก พวกเขาจึงเดินเข้ามาในชีวิตของเรา

แต่ความรักที่ว่านี้ อาจไม่ใช่ความรักในตัวเราอย่างที่เราเข้าใจ มันเป็นความรักในผลประโยชน์ที่เรามี ผลประโยชน์ที่ทุกคนเดินเข้ามา เพื่อตักตวงและกอบโกยมันไปจากเรา ผมควรต้องเตือนตัวเองให้มากๆ ในเรื่องนี้ ชีวิตไม่สามารถอยู่ได้ หากตัวเราปราศจากผลประโยชน์ร่วมกันกับคนอื่นอย่างสิ้นเชิง เราพึ่งพาเขา เขาพึ่งพาเรา จึงอยู่ได้ แต่เพราะเป็นอย่างนี้แหล่ะ เราจึงต้องมีสติและเรียนรู้ที่จะระมัดระวังตัวเมื่อต้องปฎิสัมพันธ์กับคนอื่นให้มากๆ

เราควรตอบรับเฉพาะแค่ในสิ่งที่เราตอบรับได้ ทำงานให้เท่าที่เราอยากจะทำ รับฟังความเห็นจากคนอื่นที่เสนอแนะ แต่อย่าเชื่อพวกเขา ฟังเสียงตัวเองให้มาก เก็บเฉพาะสิ่งที่มีประโยชน์มาทบทวน อย่าเกรงใจคนอื่น จนความเกรงใจนั้นทำให้ตัวเองต้องลำบากในภายหลัง อย่าทำเพื่อใคร ถ้าไม่เต็มใจหรือรู้สึกว่าอยากจะทำ

 

ที่สำคัญที่สุด ไม่ว่าจะตอนไหนก็ตาม หากรู้สึกว่ากำลังถูกเอาเปรียบ จงรีบแสดงออกตรงๆ จงเปิดเผย และออกห่างใครก็ตามที่เอาเปรียบเรา จงยอมให้คนอื่นเกลียด แต่อย่ายอมให้เขาเอาเปรียบและรังแกเราเด็ดขาด

 

งานจะทำให้เรามีเงิน แต่ถ้าเราเห็นแก่เงิน จนไม่เลือกงาน สุดท้าย ตัวเราเองนั่นแหล่ะที่จะไม่ได้อะไรเลย งานที่ทำด้วยความทุกข์หรืองานที่ทำด้วยความรู้สึกว่าไม่อยากทำ มักนำความทุนมาให้ มากกว่าที่จะตอบแทนด้วยกำไรอันเป็นความสุข”

 

กี่ครั้งแล้ว ที่เราถอนใจและอ่อนแรง กี่ครั้งแล้วที่เราฝืนยิ้มให้กับใครก็ไม่รู้ ที่เราไม่ได้รู้สึกสนิทใจกับเขาจริงๆ “...ไพรวัลย์ เธอต้องมีเพื่อน แต่ตอนนี้ฉันว่าเธอยังไม่มี..." พี่สาวคนนั้นพูดกับผม