ชวนฟัง ‘เส้นด้าย’ เพลงที่คนไม่มีเส้นควรฟัง ส่วนคนมีเส้นยิ่งต้องฟัง!

ตั้งแต่ปลายเดือนเมษายน 2564 ที่ เส้นด้าย กลุ่มจิตอาสาที่ทำงานเกี่ยวกับโอกาสทางการรักษาโควิด-19 ของผู้ป่วยที่เป็นคนธรรมดา ไม่มีเส้นสาย ได้ปรากฏตัวขึ้น จนถึงจุดพีคของสถานการณ์ซึ่งมีทั้งยอดผู้ป่วย คนตาย และคนสิ้นหวังพุ่งสูง เส้นด้ายกลายเป็นหนึ่งในแสงสว่างที่ประชาชนหลายคนไม่เคยมองเห็น

วันนี้ที่แม้สถานการณ์ยังไม่สงบ แต่หลายสิ่งที่ควรจะมีก็เริ่มมี เช่น การนำเข้าวัคซีนที่หลากหลายและจำนวนมากขึ้น, การจัดการ Home Isolation, จำนวนผู้ติดเชื้อใหม่ไม่ล้นเกินยอดผู้ป่วยที่รักษาหาย ฯลฯ ถึงเวลาที่ “เส้นด้าย” จะส่งเสียงอื่นบ้างนอกจากเสียงไซเรนของรถรับส่งผู้ป่วยในยามวิกฤต

เจตน์ - ภูวกร ศรีเนียน ผู้ร่วมก่อตั้งกลุ่มเส้นด้าย ใช้ทักษะและความสนใจส่วนตัวด้านดนตรีกลั่นกรองเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนระหว่างทางที่เส้นด้ายเผชิญมา เป็นบทเพลงชื่อว่า “เส้นด้าย” และปล่อย MV ผ่าน Channel เส้นด้าย – zendai.official บนยูทูบ เมื่อคืนวันที่ 17 กันยายนที่ผ่านมา

เสียงไวโอลินและเครื่องดนตรีหลายชิ้นบรรเลงสร้างบรรยากาศของความปวดร้าว สิ้นหวัง ไม่แตกต่างจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนไทยเมื่อหลายเดือนก่อน ความสูญเสีย คราบน้ำตา เป็นที่มาของการลงมือทำเพื่อทุกชีวิตอย่างน้อยได้มีหวัง

“ยามที่เธอเปลี่ยวเหงา เธอไม่มีใครมาอยู่เคียงข้าง เธอรู้สึกอ้างว้าง หัวใจสับสนไม่มีผู้คน คืนวันที่ร้อนรน ดวงจันทร์ ดวงดาวไม่ส่องแสงมา ใจเธออ่อนล้า...” เนื้อเพลงท่อนแรกยิ่งฉายภาพสถานการณ์อย่างชัดเจน ภูวกรเล่าว่าเพลงนี้เกิดจากความรู้สึกว่าอยากแต่งเป็นเพลงของกลุ่มเส้นด้าย หวังเพียงเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นและผ่านมา

“จริงๆ ที่มาของเพลงนี้ไม่มีอะไรมาก อยู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้เลย วันนั้นเป็นวันที่ไปรับคนในชุมชนริมคลองสามเสนแถวราชเทวีไปส่งตอนดึก ประมาณเกือบสิบคน ไปส่งที่สถานรักษา ตอนนั้นเป็นช่วงระบบขนส่งนี้มันยังยุ่งยากอยู่ แล้วหนึ่งในนั้นมีคนที่มีอาการหนักขึ้นมากะทันหัน เวลานั้นในเดือนพฤษภาคมพวกเราก็ยังไม่เชี่ยวชาญขนาดทุกวันนี้ แต่ก็ทุลักทุเลพาเขาไปสถานพยาบาลจนสำเร็จ นั่นทำให้อยู่ดีๆ ก็นึกออกมาเป็นเพลงเลย บทจะนึกออกมันรวดเดียวเลยนะ”

ภูวกรบอกว่าเขาใช้เวลาแต่งประมาณไม่เกิน 2 ชั่วโมง แต่สำเร็จสัก 95 เปอร์เซ็นต์ ต่อจากนั้นวันหลังก็มาเปลี่ยนคำเล็กน้อย โดยที่มีเสรีชนใช้ชื่อว่า Notzpigpig “Quite” มาช่วยเรียบเรียงเสียงดนตรี

เนื้อเพลง “เส้นด้าย”

“ยามที่เธอเปลี่ยวเหงาเธอไม่มีใครมาอยู่เคียงข้าง

เธอรู้สึกอ้างว้างหัวใจสับสนไม่มีผู้คน

คืนวันที่ร้อนรนดวงจันทร์ดวงดาวไม่ส่องแสงมา ใจเธออ่อนล้า...

ฉันยังอยู่ตรงนี้ตรงที่คอยดูและคอยเฝ้ามอง

ขอเธอโปรดรับรับรู้จะอยู่แห่งไหน ยังคงมีฉัน

คืนวันที่ร้อนรน ดวงจันทร์ดวงดาวไม่ส่องแสงมา ฉันจะไปหา

เธอได้แต่รอคอย ได้แต่คอยหวังมีใครสักคน คอยด้วยใจสับสน คอยแต่ผู้คนที่ไม่เห็นมา

คืนวันที่ร้อนรน ดวงจันทร์ดวงดาวไม่ส่องแสงมา ใจเธอปวดร้าว

เป็นเส้นด้าย ที่ร้อยเรียง เป็นเส้นเสียงจากหัวใจ เป็นความรัก เป็นหัวใจ ดวงเดียวกัน

สุดปลายฟ้า ที่แสนไกล สุดแรงใจคือ ปลายฝัน จับมือฉัน จับมือกัน คำสัญญา”

สำหรับความหมายของเพลง ภูวกรอธิบายในฐานะคนแต่งว่าอยากให้ตีความได้หลายแบบ ทั้งเรื่องความรักและสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“ผมอยากทำเพลงในลักษณะความรักและการรอคอย รอคอยแล้วไม่มีใครมา ก็เหมือนผู้หญิงคนหนึ่งรอคอยผู้ชายที่เขาไม่รักเธอ ส่วนผู้ชายอีกคนที่ผู้หญิงไม่รัก แต่เขาพร้อมมาดูแล คนหนึ่งรอคอยหรือเรียกหาก็ไม่มา แต่อีกคนเป็นคนที่ไม่ได้นึกถึงแต่ปรากฏตัวมาช่วย

ในแง่สถานการณ์ตอนนั้นมีการรอคอยที่นานเกินไป ความเจ็บปวดของการรอคอยทำให้สูญเสีย การรอคอยที่นานเกินไปคือคีย์เวิร์ดของเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา”