‘เที่ยวอุบลราชธานี’ ภูหินด่าง....บางอย่างบนหน้าผา

เที่ยวอุบลราชธานี คราวนี้ พาไป ภูหินด่าง หลายคนอาจจะมีความรู้สึกเหมือนๆกัน ที่เมื่อได้ขึ้นไปอยู่บนหน้าผาสูง อันเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมที่พัดเบาๆ และเสียงนกป่าที่ขับกล่อม   สายตามองไปยังทัศนียภาพเบื้องหน้า ที่มีแต่ป่าเขา ไม่เห็นตึกรามบ้านช่อง ไม่เห็นผู้คน ไม่เห็นรถราที่ขวักไขว่  ความรู้สึกปลอดโปร่ง   โล่งสบาย   เป็นความรู้สึกที่สัมผัสได้เมื่อขึ้นไปอยู่บน ภูหินด่าง ของ อุทยานแห่งชาติภูจองนายอย อำเภอบุณฑริก จังหวัดอุบลราชธานี

 อุทยานแห่งชาติภูจองนายอย  เป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีว่าเป็น อุทยานแห่งชาติ ที่มีน้ำตกขนาดใหญ่ อย่าง น้ำตกห้วยหลวง หรือ น้ำตกบักเตว ตั้งอยู่  โดยเฉพาะในฤดูฝน น้ำตกแห่งนี้จะยิ่งใหญ่มโหฬารมาก  ทั้งรูปลักษณ์และสภาพแวดล้อม ทำให้น้ำตกแห่งนี้เป็นอีกหนึ่งน้ำตกหนึ่ง ในบ้านเราที่ควรมาเที่ยวชมอย่างยิ่ง  

ทั้งๆ ที่ในพื้นที่อุทยานแห่งชาติแห่งนี้ยังมีน้ำตกอีกหลายแห่งในพื้นที่ก็ตาม แต่ดูเหมือน น้ำตกห้วยหลวง จะเป็นที่รู้จักกันมากที่สุด

ภูหินด่าง...เป็นสถานที่อีกแห่งหนึ่งของ อุทยานแห่งชาติภูจองนายอย แห่งนี้ ที่เป็นลักษณะของหน้าผา จุดชมทิวทัศน์ของประเทศเพื่อนบ้านได้อย่างสบาย   แม้ในพื้นที่จะมีแนวหน้าผายาวเหยียด ที่เป็นทั้งเส้นแบ่งกั้นเขตแดน ทั้งทางธรรมชาติตามลักษณะ และมีการปักปันกันโดยมีหมุดหมายตั้งไว้ชัดเจน

แม้หน้าผาที่สามารถชมทิวทัศน์ได้จะมีหลายจุด แต่ดูเหมือนว่าภูหินด่างจะปลอดภัยที่สุด  ด้วยว่าพื้นที่ส่วนอื่นๆ ยังไม่อาจพูดได้ว่าปลอดภัยจากระเบิดที่ซ่อนไว้ใต้ดินได้ 100 %  เราคนท่องเที่ยวยังเลือกได้ว่าจะไปหรือไม่ไปตรงไหน

แต่สำหรับเจ้าหน้าที่อุทยานฯที่เขาต้องเดินลาดตระเวนดูแลป่า เขาเลือกไม่ได้  โดยเฉพาะที่ติดชายแดนและเคยมีประวัติการสู้รบมาในอดีต จึงอันตรายทุกย่างก้าว

เขตแดนประเทศไทย

อุทยานแห่งชาติภูจองนายอย ไม่ได้ถึงกับปิดไม่ให้นักท่องเที่ยวขึ้นมาชมความงามบน ภูหินด่าง แต่การขึ้นมาบนหน้าผาซึ่งติดกับเขตแดนเพื่อนบ้านทางบกแบบนี้ ย่อมต้องมีการตรวจตราลงทะเบียนผู้คนเข้าออก ที่หน้าหน่วยพิทักษ์อุทยานฯ ภจ.5 (มดง่าม) แล้วหลังจากนั้นจึงขึ้นไปตามทางจนสุด แล้วจึงเดินเท้าอีกที

ทางที่บอก ต้องใช้รถขับเคลื่อนสี่ล้อ  เข้าไปตามทางในป่า  สมัยก่อนทางยากมาก แต่ก็สามารถหาเช่ารถอีแต๋นในหมู่บ้านให้พาขึ้นไปได้  มาเดี๋ยวนี้ ทางง่ายขึ้นมาก รถมอเตอร์ไซค์ยังขึ้นไปได้ไม่ยาก และดูเหมือนว่าจะเป็นที่นิยมกันเสียด้วย

ยานพาหนะที่ใช้ขึ้นภูหินด่าง

ผาสีชมภูใต้เพิงผาหิน

เมื่อครั้งก่อนๆ การจะขึ้นมาเที่ยวภูหินด่าง จะต้องค้างแรม เพราะถ้าขึ้นและลงในวันเดียว การเดินทางที่สภาพทางไม่ดีนั้นจะใช้เวลาขึ้นและลงนานไป แต่อย่างที่บอกว่าเดี๋ยวนี้ทางดีกว่าเก่ามาก เลยไม่ต้องค้างแรมให้เหนื่อย แต่สามารถเช้าไปบ่ายกลับได้สบายๆ แต่ถ้าใช้รถขับเคลื่อนสี่ล้อ จะมั่นใจอย่างมาก

เมื่อขึ้นไปจนสุดทางรถ ต้องเดินเท้าไปตามลานหินทราย ที่มีต้นไม้เล็กๆขึ้นแซมตาม ลานหิน  ตลอดระยะทางที่เดินราว 1 กิโลเมตรจะเห็นปรากฏการณ์หินทรายที่เป็นรอยแตก เป็นตาราง เป็นตุ่ม เป็นตา เป็นหยักสมอง ถ้ามาช่วงกลางฝนก็จะเห็น ดอกเอ็นอ้า บานสดใส

        

เพียงไม่นานก็จะไปถึงหน้าผาบน ภูหินด่าง ที่มีทั้งเพิงหินทรายให้พอหลบแดดหลบฝนได้ ใกล้กันจะเป็นหลักเขตประเทศ ถ้าใครมาพักแรมก็มักจะมาพักกันตรงนี้ เพราะมีหย่อมป่าพอให้หลบแดดหลบลมบ้าง   ทิวทัศน์ด้านล่างจะเป็นผืนป่าทึบของประเทศลาว แต่ถ้ามองเยื้องไปทางขวา จะเป็นป่าของกัมพูชา 

ย่านนี้จะเป็นแนวต่อแดนของสามประเทศที่มีพื้นที่ทางบกเชื่อมต่อกัน   แต่เมื่อเทียบกับที่ผมเคยมาเมื่อสิบกว่าปีก่อน ดูเหมือนว่าป่าในอดีตป่าจะหนาทึบกว่านี้ ยังไม่มีที่ทำกินของคนรุกเข้ามามากเท่านี้   แต่ถึงกระนั้น  ก็ยังดูดีที่เห็นผืนป่ากว้างเบื้องล่าง   แม้จะลดขนาดลงบ้างก็ตาม

เดินเลียบหน้าผาไปทางตะวันตกจะเห็นลานหินกว้างเบื้องล่าง ลานหินตรงนี้จะมีหน้าผาที่เป็นจะงอยโค้งเว้าเข้าไปใกล้ๆ กันจะเป็นรอยแตกของหินใหญ่ 2 ก้อนที่ล้วนก็เป็นหน้าหักตัดลงทั้งสิ้น แต่ถ้าได้ลองลัดเลาะไปยังหินใหญ่อีกก้อนหนึ่ง  

จะเห็นเป็นช่องเล็กๆ ที่พอลอดตัวเข้าไปได้ ช่องหินนี้จะนำพาเราไปยังด้านหน้าของหน้า ‘ผาหินทราย’ที่จะเห็นเป็นสีชมพูของแร่ธาตุบางอย่างที่ปะปนในหินทรายนั้น จนดูมีสีสันแปลกตา

เหล่านี้คือสภาพโดยทั่วไปของภูหินด่าง  ถ้าจะดูเป็นอย่างๆ ที่นี่ก็มีแค่ลานหิน และหน้าผาชมวิว    แต่ถ้าจะดูบรรยากาศโดยรวม จะเป็นอย่างที่ผมบรรยายแต่แรกว่ามันดีงามอย่างไร

ในโลกยุคนี้  จะมีสักกี่ที่ ที่เราจะเห็นหน้าผาชมทิวทัศน์  ที่โปร่ง โล่งตา ไม่เห็นความเจริญ ไม่เห็นบ้านเรือน หรือผู้คนเบื้องหน้า เท่าที่สายตาจะมองเห็นได้   ถ้าถามว่าจะมีสักที่ไหมที่เป็นสถานที่ที่เร้นกาย ห่างหายจากสังคมจริงๆ

ภูหินด่างน่าจะเป็นที่นั่น.....