‘ท่องเที่ยว เกษตร ชุมชน’ สามประสานเสน่ห์เมลเบิร์น
เมืองเมลเบิร์นภูมิใจมากกับการเป็นเมืองหลวงแห่งวัฒนธรรมของออสเตรเลีย หนึ่งในนั้นคืออาหาร เผลอๆ อาจเป็นเมืองหลวงอาหารโลกเลยก็ได้ แต่การจะมีอาหารมาเสิร์ฟบนโต๊ะได้ต้องมีการเกษตรก่อน ทั้งสองสิ่งเป็นตัวดึงดูดนักท่องเที่ยวจากทุกมุมโลก หลักฐานปรากฏชัด ณ คาบสมุทรมอร์นิงตัน
คาบสมุทรมอร์นิงตันอยู่ทางตอนใต้ของเมลเบิร์น ห่างจากย่านศูนย์กลางธุรกิจใจกลางเมืองขับรถออกไปเพียงหนึ่งชั่วโมง แต่ที่นี่เต็มไปด้วยธรรมชาติหลอมรวมเกษตรกรรม อาหาร ชุมชน และการท่องเที่ยวเข้าด้วยกันซึ่งคณะสื่อมวลชนอาเซียนได้ประจักษ์สิ่งนี้ด้วยตาตนเอง เริ่มต้นจากฟาร์มเลี้ยงผึ้ง Pure Peninsula Honey ของจอห์น วิงเคิลส์ ที่เมื่อกว่าสามสิบปีก่อนตอนย้ายมาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ เขาได้พบรังผึ้งดุร้ายสองรัง เจ้าตัวค่อยๆ เฝ้าดูแล้วย้ายรังผึ้งมาอยู่ในกล่อง จนกลายเป็นจุดเริ่มต้นของธุรกิจฟาร์มผึ้ง Pure Peninsula Honey
แต่ละวันจอห์นและเพื่อนๆ นักเลี้ยงผึ้งจะนำผึ้งในกล่องใส่รถบรรทุกนำไปผสมเกสรผลไม้ ผัก และพืชพรรณในพื้นที่ต่างๆ ของรัฐวิกตอเรียและนิวเซาท์เวลส์ ทำให้ได้น้ำผึ้งคุณภาพสูงรสชาติดี น้ำผึ้งของ Pure Peninsula Honey มีรสชาติแตกต่างกันไปตามชนิดของพืชที่ผึ้งผสมเกสร ใครที่คิดว่าน้ำผึ้งคงจะหวานเหมือนกันหมดบอกได้เลยว่าคิดผิด แม้จะหวานเหมือนกันแต่แตกต่างอย่างลิ้มรสได้ และที่ไม่พูดถึงไม่ได้คือน้ำผึ้งมานูก้า ได้จากต้นทีทรีมีสรรพคุณเป็นยาฆ่าเชื้อตามธรรมชาติ น้ำผึ้งมานูก้าเป็นสินค้ายอดนิยมอีกชนิดหนึ่งของที่นี่ 
นอกจากน้ำผึ้งแล้ว Pure Peninsula Honey ยังมีสินค้าจากขี้ผึ้งและผลผลิตจากน้ำผึ้งอีกมาก เช่น ลิปบาล์ม, เทียนไข, สบู่ และโลชั่น ทั้งยังเป็นศูนย์เรียนรู้ให้นักท่องเที่ยวได้ศึกษาวิถีชีวิตและขั้นตอนการเลี้ยงผึ้งที่ถือเป็นปริศนาสำหรับผู้คนทั่วไป
จากฟาร์มผึ้งมาเรียนรู้การทำฟาร์มแบบยั่งยืน การทำเกษตรอาจเป็นความฝันของใครหลายคน แต่ถ้าไม่มีที่ดินฝันนั้นก็ไปต่อไม่ได้ แต่ที่ฟาร์มโทเรลโลซึ่งเป็นธุรกิจครอบครัวของมาร์ก บรังคาทิซาโนและโซฟี โอนีล ได้รับทุนจากรัฐบาลท้องถิ่นรัฐวิกตอเรียทำฟาร์มเกษตรและตลาดชุมชน ปลูกพืชตามฤดูกาล ขายผลผลิตเฉพาะที่ปลูกในฟาร์ม และยังมีโครงการยุวเกษตรสนับสนุนคนหนุ่มสาวปลูกอาหารกินเอง เทรนด์ปลูกในสิ่งที่กินได้รับความนิยมมาตั้งแต่ช่วงโควิด-19 ระบาด
โซฟีเล่าว่า ลูกค้าของฟาร์มไม่ได้มีเฉพาะชาวเมลเบิร์นแต่นักท่องเที่ยวก็มีเป็นจำนวนมาก ช่วงแรกหลายคนไม่เข้าใจว่าทำไมฟาร์มโทเรลโลถึงไม่ขายกล้วย มะม่วง หรือไก่ เพราะฟาร์มไม่ได้ผลิตเอง กระนั้น ฟาร์มโทเรลโลยังมีสินค้าเกษตรหลากหลายจากเกษตรกรท้องถิ่นถึง 70 รายป้อนร้านค้าตลอดทั้งปี สินค้าใดขายไม่หมดก็นำไปแปรรูปเรียกว่า ไม่มีอะไรเหลือทิ้ง ขณะนี้การขายผลผลิตยังอยู่ในระดับท้องถิ่นไม่ได้มากมายถึงขนาดส่งออก แต่การทำฟาร์มและร้านค้าชุมชนแบบนี้มีข้อดีคือ
“เกษตรกรได้กลับมาดูสินค้า ไม่ใช่ส่งขึ้นรถบรรทุกแล้วหายไปเลย เราคือชุมชน ดังนั้นความสัมพันธ์จึงสำคัญที่สุด” โซฟีกล่าวพร้อมย้ำว่า จากเดิมที่ลูกค้าไม่เข้าใจว่า อยากได้กล้วยแต่ทำไมฟาร์มโทเรลโลไม่มีขาย ตอนนี้ลูกค้าเปลี่ยนมายด์เซ็ตแล้วและหันมาสนับสนุนท้องถิ่นอย่างเต็มที่ 
สำหรับโครงการเกษตรกรหนุ่มสาวของฟาร์มโทเรลโลถือเป็นโครงการนำร่องที่เปิดโอกาสให้กับเกษตรกรหน้าใหม่
“หลายคนอยากมีฟาร์มแต่ไม่มีเงินซื้อที่ดิน โครงการจึงเปิดช่องให้คนได้เช่าที่ดินปลูกอาหาร ไม่ต้องมีประสบการณ์แต่ขอให้มีแพสชันเท่านั้น” โซฟีกล่าวทิ้งท้าย
และไม่ใช่ร้านค้าชุมชนเท่านั้นที่ขายผักผลไม้เฉพาะที่ปลูก ร้านอาหารก็รับลูกด้วย เช่น Green Olive at Red Hill ร้านอาหารกลางไร่องุ่นและสวนมะกอก ที่ปลูกเองแทบทุกอย่างตั้งแต่พืช ผัก สมุนไพรไปจนถึงเลี้ยงแกะและเป็ดเอง เท่านี้ก็พอปรุงอาหารเสิร์ฟขึ้นโต๊ะ พื้นที่เกษตรขนาด 68.31 ไร่ของ Green Olive at Red Hill อุดมด้วยดินภูเขาไฟ อากาศเย็น และตั้งอยู่ระหว่างอ่าวถือเป็นพื้นที่อุดมคติในการปลูกอาหารและไวน์คุณภาพ
มาถึงพื้นที่ที่ขึ้นชื่อเรื่องความอุดมสมบูรณ์ทั้งที กิจกรรมเก็บผลไม้สดๆ จากต้นเป็นอีกหนึ่งกิจกรรมฮิตในหมู่นักท่องเที่ยว ถ้าเป็นเมืองไทยออกแนวเก็บเงาะ เก็บมังคุด แต่ที่คาบสมุทรมอร์นิงตันต้องไปเก็บสตรอเบอรีที่ฟาร์มร็อกกีครีก ช่วงเวลาที่เหมาะสมคือเดือน พ.ย.ถึง เม.ย.ตั้งแต่เวลา 10.00-17.00 น. สตรอเบอรีที่นี่ปลูกแบบออร์แกนิก เพราะฉะนั้นเก็บสดๆ ก็รับประทานสดๆ ได้เลย ลิ้มรสความหอมหวานแบบทันตาเห็น อร่อยกว่าที่ซื้อจากซูเปอร์มาร์เก็ตนับร้อยนับพันเท่า 
นอกจากสวนเกษตรแล้ว การรับประทานอาหารท่ามกลางสวนศิลปะ ถือเป็นประสบการณ์ที่แตกต่าง สวนประติมากรรม ณ Pt. Leo Estate รายล้อมด้วยไร่องุ่นและชายทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ภายในมีร้านอาหารสามร้าน คณะผู้สื่อข่าวอาเซียนได้รับประทานอาหารเย็นที่ร้านลอราซึ่งยังคงคอนเซ็ปต์เหมือนกับทุกร้านที่ได้ชิมมา นั่นคือเน้นอาหารสดใหม่ตามฤดูกาลจากท้องถิ่น ลดคาร์บอนฟุตปรินท์ให้มากที่สุด
จากประสบการณ์เล็กๆ ณ คาบสมุทรมอร์นิงตัน เมืองเมลเบิร์น รัฐวิกตอเรียของออสเตรเลีย บอกให้ทราบว่าความยั่งยืนที่สอดประสานกันระหว่าง เกษตร ชุมชน อาหาร ได้สร้างผลประโยชน์กลับมาในรูปของการท่องเที่ยว ที่แต่ละปีมีนักท่องเที่ยวมาเยือนคาบสมุทรมอร์นิงตันมากถึง 8 ล้านคน การส่งเสริมการท่องเที่ยวจึงไม่สามารถทำได้แบบแยกส่วน แต่ต้องให้ชุมชนเข้ามามีบทบาทจากพื้นฐานการเกษตรเพื่อชีวิตที่ตอบโจทย์คนในท้องถิ่น และเมื่อนั้นคนต่างถิ่นย่อมอยากเข้ามาเรียนรู้ให้เห็นกับตา 
